ewet arkadasLar o guzeL siiirlerimiz paylasaLIm

HÜLYA SANKİ SENELERDİR BÖLE BİŞİ BEKLİOMUŞSUN GİBİ,SANKİ YILLARDIR BİRİ FORUM AÇSINDA BEN DE ŞİİR YAZAYIM DER GİBİ YAZMIŞSIN :p
AMA TEŞEKKÜRLER YAZDIĞIN ŞİİRLER İÇİN!
SEVGİLİ OLAYLARINDA TUTARMI BUNLAR ?

yoo elimde hazır wardı bende ekleyeyim dedim..bişileri beklediğim yok hele bu hayatın unuttuğu forumumu beklicem.. sen sefkiline yaz bakam yarıcak mı işe...

sen hülyamısın ben olayı tam anlamadım ???

effet ben de oyum:)yane hülya senin deyiminle hülye

Ne kadar uzaklara bakabilirsin. Sabahleyin masana oturduğunda dünyanın dönmüş ve dönmekte olduğunu farkedermisin. Sen biryerlerdeyken birilerinin senin önüne geçmiş olduğunu hissedermisin. Dünyanın bir yerindeki adamın senin hayatını eninde sonunda değiştireceğini hissedermisin. Bunun için önlemini aldın mı? Yoksa gelen değişikliği iliklerinde mi hissedeceksin. Bugün ne kadar uzaklara baktın, ne kadar uzakları düşündün. Dün bir adam çapa salladı ve toprağı havalandırdı. İşte o topraktan yetişen meyveyi yiyeceksin. Bugun bir baskasi balık tuttu senin için. Hiç tanımayacaksın onu ya da adını bilmeyeceksin, belkide tanısan nefret edeceğin kişinin elinden yemek yemiş olacaksın. Dün birinin aklına dahiyane bir fikir geldi. O fikir dalga dalga yayılacak. İşte o fikirden dolayı yaşam tarzın, arkadaşların, hayat biçimin değişecek. Ne kadar insanların içlerine bakabilirsin. Başkalarının derinliklerine inebilirmisin. Onların gizli gündemini yakalayabilirmisin. Ne kadar, birisinin içgüdüsüyle yaptığını, bilinçli yaptığından ayırabilirsin. Kendini farkında olmadan ele verdiği anları duyarmısın sessizce. İçgüdülerin ne kadar da ortak olduğunu görebilirmisin. Biri senin için bir şey hissetti bugün. Hisleri doğrultusunda hareket etmeye başladı bile. Saat işlemeye başladı. Kaçınılmaz sona doğru adım adım yaklaşıyorsun. Bu hisleri ve hareketi yakalayabildin mi? Yoksa sonuçlarını mı yaşamayı tercih edersin. Kendini gördüğün ve görmediğin tanıdıklarının, akrabalarının yerine koyup onların senin hakkındaki düşüncelerini bulabilirmisin. Kendini ve diğerlerini bu kadar iyi tanıyormusun? Ne kadar kendi içine bakabilirsin. Kendinin farkındamısın. Korkularını hiç yönettin mi? Elini ne kadar diplere uzattın. Başkasında gördüğünün aslında bir zamanlar sen olduğunu ne zaman farkettin. Hiç dibi gördün mü? Gün ve gecedeki, dün ve bugündeki senin ne kadar farklı maskeler taktığını ne zaman farkettin. Ne kadar güçlüsün ve ne kadar dayanabilirsin pes etmeden? Aynada gördüğün ne kadar sensin?

Kocaman açılmıştı gözleri, kocaman bakıyordu ufka doğru. Belki çok sevdiği bir şarkı geçiyordu aklından… “Hani o bırakıp giderken seni..” Belki de gitmeyi özlemişti yine, nereye olursa… Gittikçe sensizleşecekti yüreği sanki. Gittikçe azalacaktı içindeki sen. Gittikçe boşverecekti sanki, giderek rahatlatacaktı kendini… Gitmek iyi gelecekti içinde çözemediği herşeye… Bilse ki, bilmediği ne çok şey var.. Deniz kenarında kahvaltı yapıyorduk. İçim dışım denize hasret, ayrılmıyordum kıyısından ve dönüp dedim ki; “Kötü olan her ne ise, işte şu suya baktığında değişir bir anda, çözülür. Ne kadar şanslısınız!” Alaycı bir gülümseme ya da bazı şeyleri ne kadar basite indirgediğimi ima eden bir tavırla: “O kadar kolay değil işte! Öyle içine çeker ki, derinlerine, boğulursun.” dedi. Konuşurken unuttuğu, unutup da konuştuğu çok şey, umutsuzluğu çağrıştırıyordu kendiliğinden. Neyi aradığını bilmeden geçirilen zamanlar ve nereye ulaşmak istediğini bilmeden çıkılan yollar… Rastlantılarla şekillenen bir yaşama biçimi… Nereye kadar? Kendisinin de henüz yetmediği bir sürü soru ve cevapla doluyken dünyası, ne kadarıyla başedebilirdi karşısına aldığı bütün düşüncelerin ve nasıl mutlu olurdu kendi olmaktan… Yapıp yapamamaktan, olup olamamaktan emin olamadığı herşeyin yüküyle kısıtlamıştı kendini ve bu noktada, sence bir değişimi kolay kabullenemezdi, anlamalısın. Oysa sen onun hayatının en ince ayrıntısıydın, kendi kendineliğinden bir vazgeçiştin. Bir karardın herşeyden önce, başkaydın… Gidiyordu, gittiğini sanıyordu da, nerede yok olacaktın sen, biliyor muydu? Biliyor muydu hangi şehirde kurtulacaktı senden? Bilmedikleri doldurabilecek miydi konuşmalarının arasında kalan sessizliği? Arkasında bıraktığı kendisiydi belki de, başedemediği tarafıydı ruhunun ve altedemediği bir acemilikti yaşama karşı tek başına… Hem sıradan olmak ve hem de sıradanlığı eleştirecek kadar ayrıcalıklı olmak nasıldı ki? Nasıl bir şeydi ve sen bu konuda bir türlü yetişemiyordun ona? Yetişemiyordun ondaki uzaklıklara ve belki de anlamıyordun onun uzağı ne? O gidiyordu, gitti de.. Belki senden gitti ama ne farkeder, sensizlik nerde var, hangi şehrin sensizliği var..?

Hani olmaz ya, olsun istiyorum!!! Çık gel, istiyorum!!! ONCA ACIYI, ONCA SIZIYI, BU ANI GÖRMEK İÇİN YAŞADIN DEMENİ İSTİYORUM!!!... Ansızın öyle bir gel ki, hasretinle deli olmadan, seni gördüğüm an delireyim istiyorum!... DELİRMEMİN BİLE SENLİ BİR SEBEBİ OLSUN İSTİYORUM!... Anladın mı, SENLİ BİR SEBEBİ... Nasıl özlemektir ki bu, aynadaki gözlerimde bile senin gözlerini görüyorum... Mevsim ne olursa olsun, her sağanak yağmurda, sana koşuyorum ben, yalın ayak bir çocuk masumluğunda... Yüreğime sığmayan aşkını, beynim almıyor!...Geçen bunca zamana rağmen, içimde küllenmeyen aşkın!!! Seni görsem, seni duysam, bunca özleminle hasretinle doluyken, olduğum yere düşer bayılırım herhalde!... Sen bilirsin yüreğimin kumdan kalelerini!!! Güçlü gözüken ama bir o kadar da duygusal yürek kalelerim... Özgürlük diye satır satır bağırırken, ömrümün en büyük esaretini senin aşkınla giyinmişim üzerime!!! Hasretin çekilecek dert değil, Sevgiliiiiiiiiii!!!... Rüzgarlar kokunu getiriyor burnuma, hasret kilitliyor kalp kapılarımı... Dağ tepesinde kekik kokusu, gün ortasında yağmurla gelen toprak kokusu, geceleri parmaklarıma sinmiş sigara kokusu oluyor kokun!!! Hasretin beyaz sayfalardaki mürekkep izi, gözümden akıp ağzıma gelen gözyaşlarımın tuzlu tadı oluyor!... Sen geliyorsun rüyalarıma, EŞKİYA URBALARINLA... Hasretin düşüyor, en yıldızsız gecedeki dolunayın gözlerine... Sesin geliyor kulaklarımaa... Gecenin en sessizliğinde, yüreğimi delip geçen bir mermiye benzeyen sesin... Kulağıma gelen senin sesin mi yoksa, hasretinle yüreğimde kopan fırtınaların sesi mi, inan bilmiyorum!!! Gözlerini görüyorum, gözbebeklerimde... Hasretinle baştan ayağı sen olmuş hallerimde! Hani olmaz ya, olsun istiyorum!!! Çık gel, istiyorum!!! ONCA ACIYI, ONCA SIZIYI, BU ANI GÖRMEK İÇİN YAŞADIN DEMENİ İSTİYORUM!!!... Ansızın öyle bir gel ki, hasretinle deli olmadan, seni gördüğüm an delireyim istiyorum!... DELİRMEMİN BİLE SENLİ BİR SEBEBİ OLSUN İSTİYORUM!... Anladın mı, SENLİ BİR SEBEBİ...

Kimsenin yokluğu bu kadar korkutmazdı beni. Kendimi zor günlerin adamı görürdüm ya, hiçbir güçlüğün beni, bırak yıkmayı, sendeletmeyeceğini bile düşünürdüm. Oysa şimdi yarımım. Ve sen böylesine uzakken benden, hiçbir zaman tam olamayacağımı da biliyorum. “Tasalanma” diyeceksin, tasalanmayayım; ama, kendime bakıyorum da birkaç umut kırıntısı dışında hiçbir şey göremiyorum. Nerede olduğunu bilmek ya da döneceğin umuduyla yaşamak da kandırmıyor beni. Her sabaha sensiz uyanmaktan, her günün sensiz geçmesinden korkuyorum artık. Bu yüzden uyanmak istemiyorum “uyuduğum uykuları”… Ve geceler… Ne yıldızları görüyorum ne gecenin sesini duyabiliyorum. Saniyelerin ne kadar uzun olduğunu görüp şaşırıyorum. Bildiğim bütün hasret şarkılarını art arda ekleyip söylüyorum. Sesimi kendim bile duymuyorum. Senden bir iz göreceğim diye sokaklara çıkmıyorum artık. Bu kentin her yerinde sen varsın biliyorum. Yokluğunu kabul etmek böylesine zorken hiç olmama ihtimalini düşünemiyorum bile. Bekleyeceğim seni. Zor olacak, çok zor olacak; ama, bekleyeceğim. Bu yarım yüreğin diğer yarısı, yani sen…Geleceksin değil mi?

Hayat bazen çözümü zor bir bulmaca, bazen anlayamadığımız kadar açık. Aslında hayat herkesin anladığı dilde yazılmıştır, okuyabilmek veya okuyamamak insanın kendi kabiliyetine ve şahsiyetine kalmıştır. Okuyabilinmesede en azından hecelemek lazım hayatı, anlayabilmek ve yaþamak adýna.. Bunu kolaylaştırmak ve zorlaştırmak biz insanlara verilmiş bir yetenektir. Ama her zaman zordur insan, anlayabilmek ve okuyabilmek hayatı. Çünkü bu hayat alfabesinde harfler hep biz insanlarızdır ve belkide çözüm bu yüzden zordur.. Ýnsan, belki de ayak basılmamış bir amazon, belki bilinmeyen bir çöl.. Ama bilinmeyen hep merak edilendir ve daha cezbedicidir. İnsanı etkileyen ve cazibesine kapıldığı şey de bu gizem olsa gerek. Ne olduğunu bilmediği şeye ve yöne hep savrulur, göreceği ve kavuşmak istediği gizeme doğru.. bazen hayal kırıklığı bazen de devasa bir haz ve mutluluk vardýr bu savruluşun sonunda, bazen de hiçbir şey... Onca çaba ve savruluştan sonra insanın elinde kalan sadece bir hiçsede o zaman hayata dair, yaşanmışlıklara dair ne söylenebilir ki. Nasıl avunulabilir ve nasıl zaman geriye dönebilir artık. O yüzden kartlarını doğru açmalısın hayata karşı ve daha iyi tanımalısın bu alfabetik insanları... Sen benim için bazen çözümü zor bulmaca, bazen yalın bir kelime. Bazen çılgın dalgalı, bezen de durgun sakin bir deniz. Belki de uçsuz bucaksız bir denizde, keşfedilmeyi bekleyen küçük bir ada. Senin için “belki” diye söze başlamakta gerçekten zor. Belkileri çıkarmalıyım galiba hayatımdan.. Seni tek kelimeyle ifade etmek, bazen anlayabilmek gerçekten zor. Ama en azından alfabendeki çoğu harfi sanıyorum biliyorum. Belki de kelime kurmakta zorlanıyorum. Sence?? Hani Konfiçyus söylemiş ya “Sözcüklerin gücünü anlayamadan, insanların gücünü anlayamazsınız." Sözcükleri anlamak ve anlatmak kendini, hayata ve insana.. “Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var: Yaşadın mı büyük yaşayacaksın, ırmaklara, göğe, bütün evrene karışırcasına. Çünkü ömür dediğimiz şey, hayata sunulmuş bir armağandýır Ve hayat, sunulmuş bir armağandır insana...” Şimdilik bu durakta iniyorum, bir daha ki yolculukta karşılaşmak ve karşılanmak dileğiyle..

Gözlerinden damlayan her yığılı sancının sana kattığı onca acı ve acının sana vermiş olduğu bir sancı. Sen ki; dünyayı önüne seren kadın; Sen ki yalnızlığıyla barışık olan; Sen ki hayalleri için yaşayan. Nerdesin şimdi? Şimdilerde yaşadığın, geçmişinin izlerinin seni sürüklediği bu dayanılmaz acı da ne? Sen yüreğini bir parmaklığa kapatmış aydınlık yüzü olan kadın! Nerelerdesin şimdi? Kayıp mı edildin, kendin mi kayboldun? Kaybolduğun yol da kim seni sürükledi bu dayanılmaz acıya. Sevgiyle bütünleşen kalbini şimdi niye dikenler kaplamış, Sen içindeki tüm sesleri havalandıran sonsuz güce sahip kadın, şimdi nerede senin o sonsuzluğun? Sonsuzluğu nerede kaybettin ve yokluğun nerede başladı? Seni yalnızlığa iten neydi ki, sen bunca zamana rağmen kendini hiç oradan kurtarmadın? Kurtaramadığın zamanların zamansız acılarla kaplı olduğunu niye bu kadar geç anladın? Sana ait olduğunu bildiğin tüm yalnızlık tabularında şimdi neden boğuluyorsun? Bu denizler senin sularındı, kendi sularında neden dibe batıyorsun? Yoksa taş mı bağladılar bir daha çıkma diye? Yoksa sürüklendin mi gelgitlerde? Aşk senin için nerede başladı ve nerede bitti? Dünya senin için ne zaman döndü ve ne ara durdu? Yalnızlık ne zamandan beri sana böylesine düşman oldu? Uyan artık uyan peri kadın! Uyan; yoksa bir daha asla gözlerini açamayacaksın. Uyan; yoksa kaybettiğin zamanı hiçbir zaman geri alamayacaksın. Uyan; uyan ki, bu içindeki çimenlik tekrar kır çiçekleri açsın. Uyan; Uyan yoksa… Olduğun yerde öylece kuruyacaksın

Öyle içimdesin ki. Yanağımda dolaşan rüzgardan daha gerçek dokunuşların. Küçük, ürkek, kesik dokunuşlarınla, belki de her zamankinden daha yanımdasın. Yani öylesine, o kadar bensin ki. Ah nasıl anlatsam. Boşuna bu çabalarım, doğru kelimeleri aramalarım. Ne kitaplar yazıyor, ne de sözlüklerde karşılığı var. Yalnızca hissediyor insan, yaşıyor. Kelimeler eksik, kelimeler yaralı. Kelimeler cılız. Taşımıyor, anlatmıyor, tanımlamıyor bu duyguyu. Ben de. Çok başka bir şey. Sevginin ortasında, derin acılar hisseder mi insan? Aydınlık gülümsemelerin içine, hüznü yerleştirir mi durup dururken? Gözlerine buğu,diline sitem, yüreğine burukluk, çöreklenir kalır mı asırlarca? Gelmeyeceğini bildiği mektup için, posta kutusunu hep aynı heyecanla açar mı? Dedim ya, başka bir şey bu. Ne kadar yalnızsam, o kadar seninleyim şu günlerde. Belki de en başta, tutup seni en derinlere koydum diye oldu bunlar. Kimseler ulaşmasın diye, kimselerin bilmediği, bulamayacağı yollara götürdüm seni. En derinlerde tuttum. Bana sakladım. Derine, hep daha derine. Seni yapayalnız, bir tek bana bıraktım. Paylaşamadım yanlış yaptım. Sana ulaşan yolları kaybettim diye bütün bu şaşkınlıklar. Kendimi oradan oraya vurmam. Sağımda, solumda, ne zaman dikildiğini bilmediğim duvarlara çarpmam, hiç görmediğim çukurlarla boğuşmam. Denizlerin, gürültüyle gelip vurduğu dehlizlerin, acılı duvarları gibiyim. Duvarlarım yosunlu, duvarlarım kaygan, duvarlarımdan hiç tükenmeyen sular sızıyor. Tutunamıyorum. Renklerim, gün içinde değişiyor. Soluyorum, soğuyorum. Güneş ulaşmıyor içerilerime. Küfleniyorum, yaşlanıyorum. Yalnızlıklar peşimde. Dokunduğum her ıslak duvardan, pis kokulu bir yalnızlık bulaşıyor üstüme. Yapış yapış, vıcık vıcık bir yalnızlık bu. Biliyorum, bütün bunlar, hep benim suçum. Seni sakladığım yere ulaşamaz oldum. Yollar, gitgide uzadı ve karıştı. Ümidimi ısıtacak, parlatacak, kımıldatacak bir şeylere ihtiyacım var. Ah onun ne olduğunu biliyorum. Sonu sana geliyor her cümlenin. Her şeyin başı içinde ve sonundasın. Bu değişmiyor. Öyle içimdesin ki. Birden aklıma geldi, tuttum sana bir mektup yazdım dün. Çok mutluydum. Gün içinde neler yaptığımı, nelere kızıp, nelerle mutlu olduğumu, tek tek anlattım. Mevsimlerin ve insanların nasıl karışık ve beklenmedik olduklarını yazdım. "Yine zamansız yağmurlar" dedim, "Daha önce, hiç bu kadar zayıf değildi güneş ışınları" dedim, "Gerçekten buradaki şarkıları hiç öğrenmeyecek, bilmeyecek, söylemeyecek misin?" dedim. Çok uzun bir mektup oldu. Başından sonuna kadar okudum da. Neler yazmışım diye merakımdan. Sonra çekmecemden bir zarf çıkarıp, adını yazdım. Büyük harflerle, yalnızca adını. Adresini bilsem gönderir miydim, bilmiyorum. Mektup cebimde. Cebim yüreğime yakın. Yüreğim sende. Sen yüreğime yakın. Öyleyse mektup sende.

Bu gün yalnızlığımı , mutsuzluğumu satılığa çıkardım. İlk sahibindendir. Kullanmamıştır başka hiçkimse. İlk yürek kırığımdan. İlk kalp ağrımdan. İlk kez SEVDİM SENİ deyipde yüreğime aldığımdan.Bilmiyordum ilklerin bu kadar acı vereceğini. İlk Aşkın bu kadar ağlatacağını. Çekip gittiğinde bile hala deli gibi seveceğimi. Bilmezdim onu affetmek için inadına bahaneler arayacağımı. Gece adını silip uyuyupda , sabah uyandığımda hatırlayacağımı bilmezdim. Yalnız camları kırıldı. En son yürek harbinde. Cam kırıkları hala üzerinde. Afedersiniz temizlemeye olmadı fırsatım. Ya da ne bileyim işte gelmedi temizlemek içimden. Siz aldığınızda komple geçirirsniz bir elden.Temizlersiniz iyice. Ama her cam kırıklığında nasıl acıdı canım bilmezsiniz siz. İzin verdim işte sırça camlarımın kırılmasına. Dedim ya. Son AŞK harbinden kalma. Gönül kapılarımında otomatik kilidi bozuldu. Nedense kitli kalmış. Bir daha açamadım. Zaten yüreğimde içerde kaldı. Sevgiyse dışarda. Yani anlıyacağınız kalbim sevgisizlikten öldü. tamirciye götürdüğünüzde kalbimin naaşınıda teslim edersiniz bana. Malum anılarım hep o yürekte saklıydı. Haketmiştir o şimdi anlı şanlı bir cenaze törenini. Cenazemde bir tek o vefasız olmasın. Korkarım yüreğimin yeniden canlanmasından, hayata sarılmasından. Ona bir daha , bir daha güvenmesinden. Biraz hor kullanılmıştır. Boyaları, sırçaları dökülmüştür. ee tabi kolay olmadı. AŞK'ın ardından, yaralanmış kalması. Giderken "senden intikam almam " demişti ama. Gün aşırı , artık sinirinden mi,hıncından mı yoksa aşkından mı yaptı bilmem. Gelip çizdi yüreğimi hep. Her çizdiğinde onarılmaz yaralar açtı.Sanırım onu bir yalancı boyacıya götürüp boyatmanız gerekecek. Kilometresi , o sıfırı aşalı çok oldu. Dedim ya kullanıldı biraz. Hemde hor kullanıldı. Kapanmayan yaralar açıldı. Gizli saklı ,görünmeyecek yerlerde. Ben ona güvenip inanırken o yüreğimi haince kullanmakla meşguldü. Şimdi gelelim , tüccar alıcı. Seninle pazarlığımıza. Artık AŞK yok,olmazda zaten. Bir onaydı sevdam. O da geçti sevdamdan. Ben sana anlattım tüm olan biteni , artık biliyorsun. Bu yürek ilk sahibinden Camları kırılmış Boyası dökülmüş Dışı çizik çizilmiş otomatik kilidi bozulmuş Çok saklı gizli yerleri yara almış Birazda kilometre yapmış. Söylesene kaç para eder yalnızlığım. Ne verirsen razıyım al götür yalnızlığımı
24 Ağustos 2007 10:50 AM

Baharda açan çiçekler vardır, ömürleri kısadır belki;ama anlattıklarını bir ömür boyu unutamayız . Uyanısın müjdesini verirler kalplerimize . Bizi sevgiye ve sevgiliye uyandırırlar. An gelir; sevdiğimizin başında taç olurlar. An gelir; sevgilinin hasretini anlattığımız dert yoldaşı olur ve bizi susturmadan dinlerler. Sevgiliye sunulacak en güzel armağandır onlar. Renk renk,koku koku,her biri ayrı bir nağmenin notası gibidirler. Karda açan çiçekler vardır. Karları cesaretle delip geçer ve yüzümüze gülümserler. Baharın akıncılarıdır onlar . Kışın kasvetli ülkesini fethedip burçlara bayrak diken akıncı beyleridirler. Her biri bir fedakarlık destanının kahramanıdırlar. Tozlarda taşlarda açan çiçekler vardır. Sanki açtıklarına pişman gibidirler. Tozdan dumandan silikleşen renklerini utangaç bir şekilde gösterir gibidirler. Kırları, dağları, yaylaları özlerler.Sükuneti, huzuru, barışı ararlar. Ve onlar da bizim gibi mutluluğu şehirde bulamazlar. Açmadan solan çiçekler de vardır. Kim bilir hangi sevgilinin yasını tutmaktadırlar. Hangi ayrılığın hüznü ile solmuşlardır, kim bilir ? Rahmet yağmurları bile onların solgun yüzünü güldüremez ama sevgilinin bir tek dokunuşu onları hayata döndürür. Bir öpücük yeter onlara; hemen gülüverirler . Ama...Hepsinden Ötesi... Kalpte açan çiçekler vardır.Gıdaları aşktır. Adı GÜL' dür o kalp çiçeklerinin Kalpten başka bir yerde yetişmez. Başka bir yerde büyüyemezler O GÜLLER aşkın sevdalısıdır. O GÜLLER kalbin meyvesidir. O GÜLLER cennetin aynasıdır. O GÜLLER Muhammed rayihasıdır. O GÜLLER hasretin kanlı yarasıdır. O GÜLLER ötelerin rüzgarıdır. O GÜLLER SEVGİLİNİN AYNASIDIR

İnsanların çoğu kaybetmekten korktuğu için, sevmekten korkuyor. Sevilmekten korkuyor, kendisini sevilmeye layık görmediği için. Düşünmekten korkuyor, sorumluluk getireceği için. Konuşmaktan korkuyor, eleştirilmekten korktuğu için. Duygularını ifade etmekten korkuyor, reddedilmekten korktuğu için. Yaşlanmaktan korkuyor, gençliğinin kıymetini bilmediği için. Unutulmaktan korkuyor, dünyaya iyi birşey vermediği için. Ölmekten korkuyor, aslında yaşamayı bilmediği için. Ve yaşamaktan korkuyor, kendisi için değil, başkalarına göre yaşadığı için. sende korkuyomusun ?

İçimden geldi yine yazmak.ve senin bende başladığın gibi başlıyorum yazmaya..Küçük bir kum tanesiydin önceleri içimde hoşlantıdır diyip geçmiştim.Nerden bilebilirdim ki seni bu kadar sevebileceğimi. Nesin sen içimde ? bas bas bağıran, imkansızlaştıkça imkansızlaşan aşk mı? Ne yaptın bana anlamıyorum. nasıl oldu da bukadar büyebildin içimde ? Nekadar farklısın içimde bunu gözlerinin içine bakarak anlatabilirim sadece sana..k eşke o an gelse de söyleyebilsem bunları sana. senin herşeyini nasıl oluyor da bukadar saf doğal ve temiz algılayabiliyorum hayret ediyorum inan v kendimi tanıyamıyorum bu çoğu zaman..seni bu yüzden büyük bir mutlulukla suçluyorum. Çok güzel seni sevmek acısını tatmak ve çok kötü seni yokluğunda bile özleyip yaşayamamak... ahhhh ahh be mektuplardan habersiz sevgili ilkimsin sen benim ilk kalbimi çoşturansın.belki duygularımı bilsen karşılık verirsin bu küçük masum aşka ve beni bu sayfaya yazmaktan alıkoyabilirsin.ama nerdesin ki şimdi gözüm seni görüyo ama kalbini kalbim ne zaman görcek bilmiyorum. Dkundum geçenlerde sana farkettinmi bilmiyorum,ama içimi yaktı bu dokunuş.Kalbim alev aldı birden bende ilk ilk başladığın gibi.içime akan gözyaşlarım dindirmişti halbuki az olda o ateşi kor olmaya başlamışlardı ki o dokunuş yeniden alev verdi o kor olmaya yakın olan ateşe.Yine alev alev oldun be içimde nasıl geçer bu acı bilmiyorum.tek bildiğim sevgili acın bile bal gibi kalbimde.....SENİ SEVİYORUM...!!! bir kez daha bakın etrafınıza belki(ebatı önemli diil) bir aşk vardır etrafınızda küçük bir aşk

Ne zaman kimi vuracagini asla bilemezsiniz. Gece yarisi aniden, dipten yukselen coskulu bir dalga gibi kabarir içinizde. Toprak ayaginizin altindan kayiyor gibi olur ve en hazirliksiz oldugunuz anda bütün siddetiyle vurur. Sarsilir, neye ugradiginizi sasirirsiniz. Heyecan,korku, kararsizlik, cesaret, aci, ofke,huzun,merhamet, siddet kaplar bir anda dunyanizi. Es dost yardima kossa da kolay toparlanamazsin. Bittiginde agir bir enkaz birakir geride. Daha kotusu, "tamamen bitti" sandiginiz sarsinti, hafif bir siddette artci soklar halinde yillarca surebilir. Kalbinizdeki kirik hat ara sira yoklar yeniden...

Walla coşmuşsun cingirrock

Bir gözyaşı, gül mevsiminde güle karşı akarsa aşk olur adı; sevgiyi damıtır en derin yerinden. Suçlardan sonra tenha gecelerde akarsa tevbedir adı; gönülleri arıtır en kara kirinden. Madem ki gözyaşı bir kutlu demdir, elbette bir erdemdir. Bir gözyaşı, bir cevherdir ateşten kaynayan ve alev gibi yanan. Özü sudur ama avuçta bir yalım, gönülde bir yangın olur. Bir ateş düşünün, dumanı ah ile çıkar da külleri göz yaşına karışır ya... Hayat bir mum alegorisidir hani, mumun başındaki yanış gözde yaş olur da gözyaşı alevle barışır ya...Alev can ipliğini yakınca, acıdır ki, bedenini eritir de mumun, su ile alev birbiriyle yarışır ya...Aşıka göre cennet olur cinnet ve kendi gözyaşında boğulur akıbet... Gözyaşıdır ki yıkayarak yakar, yakarak yıkar. Arıtır ve eritir; temizler ve gizler...Fazilettir, diyettir...Bu yüzden denir ki gözyaşı yiğitler karıdır ve civanmertler vakarıdır. Tohumu eken bilir, Göz yaşın döken bilir, Gül kadrin diken değil, Çileyi çeken bilir. Ve ey gözyaşım, Bulutuna sadık yağmurlar gibi gel, ve kadim bir dostu uğurlar gibi git... Bir atımlık mesafede yalnızlığın kurşunlanan coşkusuyla gel, geleceği savaşa mecbur annelerin korkusuyla git... Geceyi içine döken tomurcukların yeşiliyle gel; goncayı açılsın diye bekleyen bülbülün diliyle git... Bülbülller konan dallarda yaprak gibi gel ve derinlerde bendini yıkan bir ırmak gibi git. Yalınkalem savaşlara meftun acılarla gel, pişmanlık dolu yüreklerden sancılarla git... Ve ağlamaktan korkma gözüm!...

Sen benim “İmkansızımsın” demeseydin de, “Seninle her imkansıza göğüs gererim” deseydin… Belki tüm imkansızlıkları yok ederdim seninle… Söylemedin ki… Sen benimsin” demeseydin de “Ben sana aidim” deseydin… Başka yüreklerde olsan da varlığını hissedebilirdim, bana ait olan hep bende kalır diye… Söylemedin ki… “Senin için her zorlukla savaşırım” değil de; “Senden gelen hiçbir şey zorluk değil” deseydin; İnanırdım yüreğinin sadece benim için çarptığına, cesaretine… Söylemedin ki… “Sen olmadan yaşayamam” değil de, “Sensizlik diye bir şey yok; sen var olmasan da benimlesin” deseydin… İnanırdım sevginin sonsuzluğuna, aşkın sıcaklığına… Söylemedin ki… “Sen benim rüyamsın” değil de “Gerçekleşen rüyamsın” deseydin; Uzağında da olsam yaşatırdım bu gerçeği sende, rüya olmaktan çıkarırdım bizi… Söylemedin ki… “Sen benim eş ruhumsun” değil de, “Sen aslında Bensin” deseydin… Yokluğunda bile devam ettirirdim sen olmayı, kendimi unutmak olsa da sonu… Söylemedin ki… “Seni Seviyorum” değil de, “Seni hep seveceğim” deseydin, Yalan da olsa sevgin, hiç dönmeyecek olsan da inanırdım bana bir gün döneceğine… Beklerdim ömrümün sonuna kadar gelmeyişlerini… Söylemedin ki… “Seni çok özlüyorum” değil de “Seni özlemek bile güzel” deseydin; Ayrı da olsak inanırdım beni her dem yüreğinde yaşattığına, ne kadar uzak olsak da hep yüreğinde yaşayacağıma… Söylemedin ki… “Sen benim için çok özelsin” demeseydin de; “Özel olan her şey sende saklı” deseydin; Kendimi şimdi böyle basit hissetmezdim, söylediğin hakaretlerin altında bu denli ezilmezdim… Söylemedin ki… “Bir gün bitecek” demeseydin de “Aslında seni hiç sevmemişim.” deseydin ; En azından delikanlı biri yaşatırdım yüreğimde… Seni bana kendini tanıttığın gibi değil de, benim tanımak istediğim, O cesur, o gerçekçi, o mücadeleci, o sıcak, o delim kalsaydın benliğimde… Ama yapamadın ki… Yapmadın ki…

wazgeçemediğim---wazgeçmeyeceğim---wazgeçilmezim---
her daim benimlesin...dünde böyleydi bu gün de böle yarında böyle olacak..umudumun her geçen gün yenilenmesi dileği ile...

yazılar çok güzel bayada uğraş veriyorsun görmezden gelmek mümkün değil
ellerine sağlık

HoyRaT SevDama...
Git...
Yüzüme öyle bakma, Git!!!
Hiç durma, bir gidenin bir daha giremeyeceği kapı orda, Git!!!
Hiçbir şey açıklamak zorunda değilsin.
Giderken söyleyecek şey bulamaz insanlar.
Sen bahanelerin arkasına sığınanlardan olma, Git!!!
(Oysa daha doyamadım sana...
Kokunu yeterince çekemedim içime...
Yapacağımız ne çok şey vardı...
Neler planlamıştık...
Şimdi ne yapacağım ben?
Nasıl duracağım ayakta?
"KAL" dersem kalır mısın yar?
Nasıl istiyorum YALAN bile olsa...
"Bu gidiş zorumluluktan, bekle beni döneceğim" demeni...)
Her aşk biter, sen de Git!!!
Hem zaten biteceği baştan belli bir aşktı bizimkisi.
Sen gitmesen belli ki bir gün ben gidecektim.
Herkes kendi tercihini yaşar ve sen tercihini yaptın.
Rahat ol, Git!!!
Aklın kalmasın burada.
Dramatik vedaların kahramanları olmayalım, Git!!!
(Benim aklım sende kalacak.
Sadece aklım değil, yüreğim de...
Bitmezdi bizim aşkımız.
Asla terk etmezdim seni.
Benliğimi, varlığımı, hayatımı adamıştım ben bu aşka.
Beni tercih etmeni isterdim, benimle yaşamanı isterdim.
Şimdi kimi ya da neyi seçtiğinin ne önemi var artık?
Ağlayacağım ardından, kahretsin ağlayacağım...)
İstersen DOST olabiliriz, haberleşiriz birbirimizle.
Mutlu olmanı isterim.
Sen mutluluğu hak eden bir insansın.
Elbette ben de mutlu olacağım merak etme, Git!!!
Hayatımıza başkaları girecek,
Ve belki de biz birlikte yaşadıklarımızı bir süre sonra hatırlamaycağız bile, Git!!!
Hangi yara kabuk bağlamamış ki bugüne kadar?
Hangi ateş sönmemiş ki?
Yapman gerekeni yap, Git!!!
(Sensiz mutlu olabilir miyim ben yar?
Unutabilir misin bu kadar kolay?
Yaşadığımız onca şeyi silebilir miyim?
Mümkün değil, seni içimden çıkartıp atmam mümkün değil.
Biliyorum, hiçbir ilaç iyileştirmeyecek senin açtığın yarayı.
Senin yaktığın sevda ateşi hiçbir zaman sönmeyecek.
Senin mutlu olmanı istediğim de YALAN.
Mutlu olma, yar, benim gibi sende mutlu olma.
Belki o zaman yeniden dönersin bana.)
Haydi zaman geçiyor artık, Git!!!
Hem neden suratın asık?
Sevinmelisin gittiğine.
Aslında sana teşekkür etmeliyim.
Benii bu aşkın yükünü taşımaktan kurtardığın için.
Rahatladım biliyor musun?
Bende kalan bir kaç parça eşyanı da gönderirim ardından.
Fırsat buldukça ararım seni, haydi Git!!!
(Gitme benim güzel sevdalım, gitme!!!
Beni bu aptal dünyada bir başıma bırakıp gitme!!!
Gidip de yüreğimi öldürme.
İçim acıyor, kalbim sıkışıyor.
Ben asıl sensizliğin yükünü taşıyamam, gitme!!!
Ne olur, GİTME!!!)

yalnızlık paylaşılsa da yalnızlık oluyormuş meğer.
yalnızlığını paylaştığını sandıkça
yarın bi gün hayal kırıklığına uğrayacağını düşünemiyormuş insan.
hani böyle çok istersin bir tek o olsun,
gözüm hiçbir şey görmesin dersin ya...
bunlar da yalanmış
aslında görebiliyormuş gözlerin bir başkasını...
ya da o gözlerden kaybolan çabuk çıkıyormuş gözlerin derinliklerinden
gözlerden yüreğe giden yol kısacık gelirmiş o gözden çıkartanlar için
halbuki sen uzun zannedersin bu göz yürek arasındaki mesafeyi
ama kısaymış işte
karşındaki bunu sana göstere göstere yaşatınca anlıyormuşsun bu mesafenin saç teli inceliğinde kısa olduğunu
saçlarının kokusunu unutmaz dersin içinden
içindeki ses beynine çarpar düşer geri yüreğine.
her parçası acıtır yüreğini
çünkü o senin saçlarının kokusunu bırak bi kenara saçlarının rengini bile unutmuştur aslında
o güzel gözlerinin önünden gitmem dersin
beni yüreği unutsa gözleri unutmaz die avutursun kendini ama nafiledir...
kim bilir kimin hayali dolaşmaktadır o çimenlerde...
sen sanarsın ya o elini tutuşu bi başkadır.
başkasının elini böyle tutamaz..
hatta bi süre kimsenin eline dokunamaz sanarsın ya ..
ey gidi ey be aşığım benim...
o eller kim bilir nerde...
kimin avuçları içinde...
hani kimseye sarılamaz...
seni sardığı gibi..
göğsüne bastırdığı gibi kimseyi kucaklayamaz sanırsın ya...
sanma be sanma işte...
nerde o omuz nerde o göğüs yalan oldu işte anlasana
ama neden böyle diye sorma kendine...
bil ki o zaman batağın dibindesin..
kör kuyuya bakmaktasındır..
ne kadar karanlık değil mi o kuyu..
ne olur daha fazla bakma..
kaldır kafanı bak gökyüzüne..
hatta 7 yıldız sayıp bir dilek tut
ama bu dileğinin kahramanı o seni nedensiz unutan olmasın...
kuyudan uzaklaş...
açıl git...
gidemiyor musun?
o zaman kuyuya doğru bakma...
biliyorum baktıkça görürsün karanlıklarda bile onun o güldüğünde gözbebekleri gülen güzel gözlerini..
biliyorum çıt sesi olmayan kuyuda duyarsın onun sana aşkım dediği sesini.
ses yoktur kulağında çınlar durur unutanın sesi.
git uzaklaş işte...
görmüyorsun duymuyorsun aslında
uyan senelerdir uyuduğun uykudan...
bak ne gelen var ne giden..
unutmalısın.
unutmasan da sil gitsin ne olacak..
o seni silmedi mi hem de hakimin kalemi kırması gibi anlık yapmadı mı bunu.
senin ne eksiğin ne fazlan var unutma.
sen de yapabilrsin...
adece gülmeye başla hayata...
yetecek bu sana inan bana!!!!

Bir insani hayatindan sonsuza kadar cikartmak zorunda kaldin mi hic?
Hani ölmüs gibi, hani uzatsan da elini tutamayacagini bilmek gibi,
her an kapindan iceri gülümseyerek girecegini bekleyip ama aslinda hic
gelemeyecegini de bilmen gibi. Ne zor sey degil mi ölmedigini bilmek ,
ama ölmüs gibi ulasilmaz olmasi artik o insanin sana, ne kadar
katlanilmaz bir gercek degil mi?
sen hala bu kadar sevgili iken? özlemek, bu kadar özlemek,etini
kemigini yakarcasina özlemek. Cok kötü degil mi? Bu kadar özleyip onu
görememek, ona dokunamamak, onu isitememek , artik sonunun "Pi" hali
degil mi? Biliyorsun degil mi? Ne kadar umutsuz bir arayistir o,
kalabalik caddede gecen binlerce yüze bakmak belki bir kez daha
görebilmek icin o yüzü, belki biraz önce gecti bu kaldirimdan diye
düsünmek,
belki su an arkamda yürüyen insanlarin icinde bir yerde demek, belki
su an üzerimdedir gözleri diye paranoyalar yasamak ne zordur degil mi?
Ne kadar eritir insani fark etmeden. Sende biliyorsun degil mi bunlari.?
Bir sinema koltugunda sende iki kisi gibi oturdun mu hic? Hic iki kisi
gibi zevk aldin mi bir konserden yalniz basina. Güzel bir kafe
kesfettiginde, güzel bir film seyrettiginde, güzel bir sarki
dinlediginde güzellikleri oraninda eksik kaldýklarýni hissettin mi
paylasamadigin icin onunla. Bir barin kalabaliginda hic yarim
vücudunla sallandin mi ortada? Hic iki kisilik beyninle yarim insan
olabildin mi? Baktiginda aynana sadece yüzünün bir yarisini gördügün
oldu mu hic? Sana hayatindaki en büyük yoksunlugu yasatandan nefret
edemedigin zamanlar oldu mu hic? Gözünün icine baka baka kolunu
bacagini kesen bir insanin yüzüne sevgi dolu bir gülümseme ile
bakabildigin zamanlar oldu mu hic? Hayatta inandigin bütün degerlerini
altüst eden birisine ask siirleri yazabildin mi? Onu icinde korumanin
seni yok etmek oldugu zamanlara feda oldun mu hic? icinde aglayan
cocuga umut sarkilari söyleyemedigin, özlemini, susuzlugunu, gözyasini
gideremedigin zamanlar oldu mu hic? Kanayan yarasini gördügün ama
merhem olamadigin zamanlar. Gücünün, hani o tanrisal gücünün bir
cocugun aglamasini susturamayacak kadar oldugunu gördügün zamanlar
oldu mu hic? ....

Tuna Kiremitçi - Iclal Aydın evlenmişti 5 ay önce boşandılar adam ayrıldığı karısına döndü kadın köşesinde aşağıdaki yazıyı yazmış ...


İclal Aydın'dan...

Kulağımın içi kaşınıyor.
Felaket.
Önce azar azar başlıyor kaşıntı, geceleri.
Sonra artıyor.
Kaşımak da bir zor ki kulağın içini
Bir türlü geçmiyor.
"Ne yapsam acaba?" diyorum
Günler geçtikçe daha da artıyor.
Doktora gitmeye karar veriyorum. Arkadaşlarıma soruyorum
"Tanıdığınız iyi
bir kulak burun boğazcı var mı?" diye. "N'oldu ki?" diye soruyor
arkadaşlarım. "Kaşınıyor kulağım" diyorum. "Uyuyamıyorum
geceleri, kulak
kaşınmasından!" Bir doktorun adını söylüyor bir tanesi. "Çok iyi
doktordur"
diyor. "Kimsenin çözemediğini çözer, iyileştiremediğ ini iyileştirir."
Gidiyorum doktora.
Gözlüklü, şirin bir amca.
Elinde bir büyüteç, kulağıma bakıyor.
Şaşırıyorum önce. "İçinde kaşıntı var" diyorum. "Öyle büyüteçle ne anlayacaksınız ki?"
"Yok" diyor, "Ben çoktan anladım ne olduğunu da, şimdi daha iyi görmek için bakıyorum." "Nedir?" diyorum doktora.
"Eski sözler kaçmış kulağınıza" diyor.
"Nasıl yani?" diyorum.
"Kimin sözleri?"
"Bakacağız" diyor.
Sonra bir alet çantasından kocaman, ucu ince, cımbıza benzer bir alet çıkarıyor.
"Yan durun. Kıpırdamayın" diyor bana. Biraz irkiliyorum.
"Eski sözler" diyorum, "Ha?" Cımbızın ucu kulağıma giriyor, canımı acıtmıyor nedense.
"Bir erkek sesi bu" diyor. Sanki bir uğultu duyuyorum.
Cımbızı çıkarıyor kulağımdan. "Yalan kaçmış kulağınıza!" diyor doktor.
Yalana bakıyorum.
Küçücük bir şey gibi gözüküyor.
"Vay be! Günlerdir kulağımı kaşındıran bu muymuş? Hangi yalan peki?" diyorum.
"Durun, bekleyin" diyor doktor. "Dikkatli olmamız lazım.
Tekrar kulağınıza kaçabilir. Önce şu deney tüpünün içine koyalım. Sonra serbest bırakırız."
Yalanı tüpün içine koyuyor.
Kapağını da kapıyor tüpün.
Serbest kalıyor yalan.
"Seni seviyorum" diye cılız bir ses geliyor tüpün içinden.
"Yalanmış ha?" diyorum.
Kulağım bile anlamış, kalbim hálá anlamıyor...




beğendim paylaşmak istedim